Texas biedt veel associaties. Eén daarvan is de schitterende muziek die er vandaan komt. Hoewel, niet iedere muziek uit Texas mag je op één grote hoop vegen. Mijn specifieke voorkeur gaat uit naar de echt authentieke artiesten die uit deze hoek van Amerika komen. Vince Bell, Rex Foster, Lucinda Williams, uiteraard Townes van Zandt, David Rodriguez en Guy Clark schud ik zonder na te denken uit mijn mouw. Zelfs Eric Taylor hoort in deze categorie thuis, ook al liggen zijn wortelen ergens anders. Kim Miller behoort zeker thuis in bovengenoemd illuster rijtje.

Kim schrijft buitengewoon knap singer songwriter materiaal die haar met gemak ver boven de middenmoot uit tilt. De meeste van de nummers die je aantreft of Risk of the Roar gaan al een tijdje mee, en ze had ze al veel eerder vast willen leggen, maar zoals ze zelf aangeeft op de inlays; “het leven heeft soms een ander traject voor je uitgestippeld.” Het heeft ruim geduurd voordat haar debuut Child of the Big Sky zijn opvolger heeft gekregen, maar ik ben persoonlijk zeer blij dat deze plaat eindelijk aan de oppervlakte is verschenen.

Haar debuut CD was weliswaar een zeer korte plaat, maar bevatte ultieme luisterrijk werk, werk van iemand die een belofte moet en kan waar maken. Met Risk of the Roar maakt ze deze belofte wat mij betreft zonder enige twijfel waar. Iemand noemde haar de Joni Mitchell van Texas, en ik vind deze vergelijking haar veel recht doen. Qua stem geluid klinkt ze als de Mitchell uit het midden van de zeventiger jaren. Ook de structuur van de nummers biedt een vergelijkbare thematiek. Muziek die doordacht is, intens, zeer veel omvattend, maar met een gepassioneerd streven naar perfectie. Miller is een sensuele vrouw die zingt over verraad, verleiding, verslaving, de liefde uiteraard, verlangen, geduld, angst, eenzaamheid. Miller is een vrouw die duidelijk weet wat ze wil. Ze zingt zeer geïnspireerd, en haar gedrevenheid slaat ongetwijfeld over op de collega’s die haar assisteren, want Risk of the Roar grijpt me op een aangename manier aan. Marvin Dykhuis (Tish Hinojosa) en Cam King (Roky Erickson) hebben behalve productioneel ook muzikaal een fiks aandeel. Ook zul je de aanwezigheid horen van Glenn Fukunaga, Warren Hood, Chip Dolan, Jeff Gilkenson, en Vince Bell – om maar een aantal bij naam te noemen.

Schitterend gerijpt materiaal (verstild, akoestisch, eigentijds) die met zijn grootse eenvoud en zeggingskracht veel indruk maakt. Ongetwijfeld vanwege haar eigen bescheidenheid dat ze zo lang onder de radar is gebleven. Zou mij niets verbazen dat aan die stilte een eind gekomen is, want echte klasse laat zich niet verloochenen. Aanrader!

SMP